Ocaklık veya Şifacılık atalardan veya ebeveynlerden çocuklarına ya da torunlarına el verme şeklinde geçen bir şifa sistemidir. Bu sistem geçmişte Anadolu’da çok itibarlı ve etkili olmuştur. Bu sistemin başındaki kişi/kişiler Ocak-Ocaklı veya Şifacı olarak anılmışlardır. Ocak sahibi kişiler veya şifacılar el aldıkları büyüklerinin kullandıkları şifa enerjilerini kullanarak insanları fiziksel, ruhsal, zihinsel ve duygusal olarak şifalandırmışlardır. Her şifacının kullandığı enerjinin şifa özelliği farklıdır.

Cumhuriyet dönemine kadar, Anadolu’da ruhsal ve bedensel hastalıkların şifası amacıyla uygulamalar yapan, OCAK sahibi olan ve OCAKLI olarak bilinen şifacılar bulunurdu ve bunların oluşturduğu yapıya da OCAKLIK denirdi.

Halk hekimleri olarak ta tanınan “OCAKLI”ların her biri farklı hastalıkların şifasıyla uğraşırdı. Ocaklı, şifa verme yetkisini ve enerjisini ailesinden alır ve uygulamasını da onlardan görerek öğrenirdi. Buna “el verme” denirdi ve bu şekilde Ocaklık sistemi nesilden nesile devam ederdi.

Kan bağıyla yetki almayan ocaklıya “izinli” denirdi. Çocuğu ve yakın akrabası olmayan ocaklı, kabiliyetli gördüğü bir çocuğu yanına alarak eğitir ve zamanı gelince “elverme” töreniyle şifa gücünü çırağına devrederdi.

Bazen bazı Ocaklıların silsilesi sekteye-kesintiye uğrar, el vermeden beka âlemine göçenler olurdu. Bu durumda Ocaklı, neslinden olan kişilere manevi boyutta el verir ve şifa yetkisini-enerjisini bu şekilde aktarırdı.

Sayıları oldukça azalsa da Anadolu’da her hastalığın bir ocağı bulunmaktadır: Dalak ocağı, sarılık ocağı, sıtma ocağı, büyü ocağı gibi.